Godzę się na byle jakie życie!

Gdyby tak chwilę się zastanowić, to moje studia są w miarę OK... Nie wymagają ode mnie dużego zaangażowania, wysypiam się rano, mam czas, żeby poimprezować. Moi przyjaciele w sumie też są spoko, całkiem dużo ich nazbierałam na fejsbuniu, ale jak jest mi tak cholernie źle, to wstyd mi do kogokolwiek zadzwonić. Ten facet obok też w sumie może być, bo jest niebrzydki, miły i fajnie spędzamy razem czas. To nic że czasem mnie wyzwie od najgorszych, szturchnie na mieście albo po prostu nie szanuje. Przecież wszystkie pary mają problemy. Pewnie się pobierzemy. Będzie wesele na sto osób, po kosztach, dokładnie tak jak wymyślili sobie teściowie, nawet nie będę mogła mieć wymarzonych okrągłych stołów, bo przecież to nie ja płacę. A potem to już smutny kierat - małżeństwo. Brudne skarpetki, naczynia i dzieci. A potem towarzystwo dożywotniego współlokatora, do którego nawet nie masz ochoty otworzyć ust. W sumie jest to szczęśliwe życie - nie jesteśmy chorzy, mamy wszystkie kończyny i mamy życie, które niepostrzeżenie przeleciało.

Tylko dlatego, że w pewnym momencie się zapomnieliśmy. A potem jakoś poszło. Popłynęliśmy dalej bez zastanowienia się nad tym czy chcemy, żeby właśnie tak wyglądało nasze życie. Dużo ubiegłego roku przespałam w ten sposób. Dobrze, że jakimś magicznym trafem otrząsnęłam się, że w trzeba walczyć o szczęście. Bo jeśli tkwimy w średnim życiu, to jest to tylko nasza wina. To jak wygląda nasze życie jest wypadkową naszych wyborów, decyzji i działań. Nic nie jest uwarunkowane tylko okolicznościami zewnętrznymi. Ale też nic nie zrobi się samo! Czasem wystarczy się tylko przełamać, zdecydować, a nie będziemy mogli uwierzyć do czego nas to doprowadziło. Bezrefleksyjne życie wydaje się być w porządku, ale do czasu. Nie prześpię swojego życia.

Być może i Ty doświadczyłeś tego, co ja w ubiegłym roku. Wielu moich przyjaciół również to spotkało. Czas letargu, robienia rzeczy, które nie są ze sobą logicznie powiązane, które pozornie pchają Cię do przodu, a tak naprawdę nie zmieniają nic. Czas zawieszenia. Poszukiwania. Czas dochodzenia do tego, że nie chcemy, żeby nasze życie tak wyglądało. Czas dojrzewania do tego, żeby się otrząsnąć. Ale jak to zrobić?

KROK PIERWSZY
Jeśli znajdujesz się w momencie, gdzie nie wiesz dokąd iść, co wybrać, z kim być, to zadaj sobie kluczowe, ale banalnie proste pytanie: Jak chciałbyś, żeby wyglądało Twoje życie? Na przykład za 5 lat. Spróbuj sobie wyobrazić najważniejsze rzeczy, które mogą dać Ci szczęście (tak, to będą te, które pierwsze przyjdą Ci na myśl). Gdzie się znajdujesz? Kto jest z Tobą? Co robisz? Co Cię otacza? O czym marzysz? Jak wyglądasz?

KROK DRUGI
Najprawdopodobniej właśnie namalowałeś w wyobraźni piękny obraz, zapamiętaj go. Jednak marzenia pozostają tylko marzeniami, więc, żeby wyprowadzić te wizje z Twojej głowy, weź kartkę i długopis. Napisz drukowanymi literami: MOJE CELE NA NASTĘPNE 5 LAT (np. wziąć ślub, dostać awans, wyjechać do Brazylii). Zapisanie celu, już zbliża Cię do jego realizacji. Ale to nie wszystko...

KROK TRZECI (najważniejszy)
Od teraz (od napisania listy) codziennie zrobisz coś, żeby zbliżyć się do realizacji celu. Może to być np. nauka niemieckiego, która podniesie Twoje kwalifikacje w pracy, dzięki czemu dostaniesz awans. Może być to zapisanie się na kurs tańca, gdzie być może poznasz przyszłą dziewczynę/chłopaka. Może to być założenie słoika z napisem "Dzika Ameryka", do której wrzucisz pierwsze pieniądze na wycieczkę życia. Codziennie rób coś, co zbliży Cię do zrealizowania celu.

Początek nowego roku jest idealnym czasem, żeby zmienić coś w swoim życiu. Jakie macie postanowienia noworoczne? I jak idzie ich spełnianie przez te dwa tygodnie od 1go stycznia? Czy są to takie ogólne "jednoroczne" cele: schudnę 10 kg, będę czytać więcej książek, zdam FCE, czy może bardziej dalekosiężne (dotyczące kolejnych lat)?