Nie udawaj, że jesteś!

W dzisiejszym świecie kurtuazyjne kłamstewka są dobrze widziane. Jak zobaczysz koleżankę w nowej sukience, powiesz, że pięknie wygląda, a w duchu będziesz się cieszyła, że nie wygląda lepiej, niż ty. Ona jest zadowolona i ty jesteś zadowolona. Ktoś chce cię wyciągnąć na piwo, ale masz w perspektywie wieczór z serialami i pop-cornem. Jak powiesz, że musisz skończyć projekt do jutra, nikomu nic się nie stanie. Takie rzeczy są nieeleganckie, ale jeszcze do przejścia.

Najbardziej denerwuje mnie jak ktoś udaje swoją OBECNOŚĆ. Oczywiście mnie też się to zdarza, ale jeśli uświadomimy sobie, że bezrefleksyjne spotkania spędzone na paplaniu nic nie dają, to zaczyna się uważać. Uważać na to co się mówi i na to JAK się słucha. Bo po co tracić czas i udawać, że jesteśmy?

Kobiety udają

Oczywiście my, baby, jesteśmy multitaskowe. Potrafimy prasować, oglądać telewizję, a dodatkowo tłumaczyć facetowi gdzie ma czyste skarpetki. Często łapię się na tym, że rozmawiając z kimś przez telefon, scrolluję kwejka albo przeglądam pocztę. A wcale nie uważam, że mam podzielną uwagę. Dlaczego to robię? Pewnie dlatego, że komputer mam pod ręką, a rozmowa nie wymaga ode mnie 100% zaangażowania. Mogę słuchać, a raczej udawać, że słucham, bo przecież nic nowego nie usłyszę... Czyżby? Czy na przeglądanie Internetu przeznaczam wtedy 30% mojej uwagi, czy może aż 70%? I czy ładnie tak udawać?

Facetom oczywiście też się to zdarza. Wyobraźcie sobie, że macie problem. Spotykacie się z dobrym znajomym na kawie w jakimś starbuniu, w przerwie pomiędzy zajęciami. Próbujecie określić sytuację, powiedzieć, że macie problem sercowy wagi państwowej, albo że ostatnie wyniki wyszły bardzo kiepskie i że się boicie. W sumie nie oczekujecie jakiegoś pocieszenia, bo nic to wam nie da... oczekujecie po prostu obecności. Rozmowy. Wysłuchania. Opowiadacie, siedzicie naprzeciwko, sączycie kawę. 

I jesteście rozczarowani, bo odkrywacie, że osoba, z którą rozmawialiście, tylko udawała, że tam jest. Wcale nie siedziała naprzeciwko was w starbuniu, tylko zastanawiała się nad tym co zrobi po spotkaniu z tobą albo co kupi na zakupach za godzinę. A kiedy w końcu milkniesz, wypala jak z armaty, że Kasia się już zaręczyła, albo że Maciek stracił pracę. I co masz na to odpowiedzieć? Proszę, błagam, wróć do tematu naszej rozmowy? Odnieś się do niej jakoś? Proszę, przecież zwierzam Ci się tu i teraz... proszę, zareaguj! Oczywiście tego nie zrobisz, będziesz udawał, że wcale Ci to nie przeszkadza, ale wewnątrz poczujesz niesmak. Nikt nie lubi jak się go robi w wała.

Oczywiście kobiety i mężczyźni wymieniają słowa w inny sposób - te pierwsze rozmawiają przede wszystkim po to, żeby przekazać emocje, a drudzy - informacje. W rozmowie z drugą osobą czasem za bardzo chcemy zabłysnąć. Wiedzą, inteligencją, sprytem, wyglądem. Za bardzo chcemy zaznaczyć siebie. Nie zdajemy sobie sprawy, że w rozmowie wcale nie o to chodzi.

NAJWIĘKSZE BŁĘDY

• nie umiemy słuchać
• nie skupiamy się na tym, co druga osoba ma do powiedzenia
• czekamy aż rozmówca umilknie, żeby powiedzieć coś mądrego
• mamy wrażenie, że to, co chcemy powiedzieć jest najważniejsze
• nie pamiętamy o drugiej osobie, zapominamy, że rozmowa to dialog
• zamiast słuchać, zastanawiamy się nad tym co odpowiemy
• nie mamy szacunku dla rozmówcy (objawiające się np. ciągłym sprawdzaniem telefonu)
• przerywamy
• wyrażamy postawę pokazującą brak zainteresowania (rozbiegany wzrok, zabawa filiżanką)
• oceniamy to, co mówi rozmówca, wyciągamy szybko pochopne wnioski
• traktujemy tu, co powiedział rozmówca, jako furtkę, trampolinę, punkt wyjścia naszych wywodów
• zmieniamy temat
• wyłączamy się i nie dopytujemy

Kiedy kogoś słuchamy, starajmy się skupić na tym co słyszymy i próbujmy to zrozumieć. Nasze myślenie, ocenianie i wymyślanie odpowiedzi niech zejdzie na dalszy plan. Natomiast kiedy mówimy, starajmy się wyraźnie określić swój punkt widzenia, odnosząc się do tego, co usłyszeliśmy. Jeśli rozmowa nie zazębia się w ten sposób, dwie osoby prowadzą dwa monologi.

To, że jesteś kiepski w rozmowie, nie musi znaczyć tego, że jesteś kiepskim przyjacielem. Na rozmowie świat się nie kończy. Może tylko ostatnio zapomniałeś o tym jak rozmawiać? A może po prostu jesteś niedbały i się zapominasz? Możesz zrobić eksperyment. Spotykając się następnym razem z przyjacielem postaraj się skupić 100% Twojej uwagi na nim. Wyłącz telefon, usiądź naprzeciwko niego i daj mu siebie w całości na tą godzinkę. Nie oceniaj, nie wchodź w słowo, zainteresuj się. Przecież to bardzo ważna dla Ciebie osoba, zależy Ci na niej, interesuje Cię jej świat. Być może to będzie najlepsza rozmowa w Waszym życiu.

No chyba, że spotykasz się z nią tylko po to, żeby mieć punkt wyjścia do pochwalenia się sobą - swoimi sukcesami, przygodami i porażkami. Jedynym celem rozmowy jest dowartościowanie siebie jej kosztem. Jeśli tak, to przeczytaj tego posta JESZCZE RAZ i zastanów się co robisz nie tak.

Przyznajcie się czy też, tak jak mnie, można Was złapać na tych podstawowych błędach? Od jakiegoś czasu zwracam na to uwagę i staram się być w 100% obecna, bo wiem jak bardzo mnie denerwuje to, jak ktoś udaje obecność. Mam wtedy ochotę wyjść. Najbardziej denerwuje mnie ciągłe mówienie o sobie i ciągłe spoglądanie na telefon. Mnie bardzo łatwo rozproszyć w trakcie słuchania, ale ostatnio bardzo się pilnuję. Co ciekawe, skupiając się całkowicie na rozmówcy odkrywasz nowe rzeczy, które wcześniej umykały twojej uwadze. Czasem warto na chwilę skupić się na kimś innym, niż na sobie.