Mężczyźni nie mają empatii

Dziś będzie o tym dlaczego faceci nie mają empatii, nigdy się nie domyślają, czemu na Dzień Kobiet zabierają nas na pizzę, a nie do romantycznej restauracji i w ogóle dlaczego są nieokrzesanymi ordynusami...* 

Wczoraj wieczorem, w supermarkecie, pomiędzy kukurydzą, a chlebem, rozpoczęłam z Brodaczem kolejną światopoglądową odyseję. Bez ogródek przyznał, że mimo, iż generalizowanie w jakikolwiek sposób jest krzywdzące, to mężczyźni nie mają zdolności empatii. Przynajmniej on. Wyprowadźcie mnie z błędu - jeśli Wasi mężczyźni rozumieją słowo "empatia", to dajcie znać, może dostałam wadliwy egzemplarz. A jeśli jest tu (przypadkowo) jakiś facet i nie wie co to, to cytuję słownik: empatia - zdolność rozumienia innych ludzi, umiejętność wczuwania się w ich potrzeby i uczucia. Nawet jeśli wiesz, co to, to najprawdopodobniej tego nie używasz... podobno ;)

Według Brodacza przede wszystkim bardzo trudno im się "domyślać" i być świadomym tego, czego chce (oczekuje) druga osoba. Może w procesie ewolucji to w kobietach wykształciła się ta umiejętność, bo musiały dbać o ognisko domowe, a faceci, polując, nigdy nie mieli potrzeby zastanawiania się co czuje mamut, którego zabijają, albo inny polujący ordynus, z którym przemierzają niezliczone kilometry? Jako że mężczyźni nie mają zdolności domyślania się, która dla nich jest niczym innym, niż czymś pokroju zdolności telepatycznych, pozostaje im się tylko NAUCZYĆ zachowań, które mogą wyglądać na zachowania empatyczne. Wyhodować (wypielęgnować) w sobie odruch jak u psa Pawłowa - substytut empatii np. jesteś chora, to przychodzę do ciebie z pomarańczami i kartami do gry, jeśli jest pierwszy dzień wiosny to cośtam, jeśli jest Dzień Kobiet, to chciałabyś coś więcej, niż zjedzenie pizzy w galerii handlowej itp. 

Ale tutaj zaczyna się zgrzyt... bo może to (skoro już wspominaliśmy psy) trącić tresurą. 

Tutaj wchodzimy na kruchy grunt zmieniania drugiej osoby, generowania w niej zachowań nienaturalnych i przemieniania jej w kogoś, kim nie jest. Brzmi groźnie. Mam znajomego, który nigdy nie da dziewczynie kwiatka, nie będzie się wyjątkowo starał, zabiegał, bo "to nie on", bo "on taki nie jest". Ja natomiast myślę, że rezygnowanie z takiej postawy jest oznaką dojrzałości (jeśli nie ogólnej, to chociaż dojrzałości w związku). Bo jeśli będziemy podejmować pewne działania (nazwane wyżej: substytutem empatii), nie myśląc o tym w kategoriach rezygnowania z siebie, ale uszczęśliwienia osoby, którą się kocha... to zmienia się wszystko. Według mnie to jest dojrzała i zdrowa postawa.

Każdy z nas jest egoistą i nie ma w tym nic złego. Wchodząc w związek musimy w jakiś sposób zrezygnować z siebie, bo cholernie się różnimy. Nie tylko pod względem płci, ale również przyzwyczajeń, wspomnień, doświadczeń, wychowania... I tutaj najlepiej wszystko zadziała jeśli po obu stronach mamy miłość - bo jedna osoba będzie się chciała zmienić dla drugiej, ale ta druga wcale nie będzie tego oczekiwać, bo kocha człowieka takim, jaki jest. Myślę, że związek, to ciągłe przeciąganie liny. 

Zaczęliśmy się zastanawiać z jakich rzeczy zrezygnowaliśmy dla siebie/zdecydowaliśmy się je zrobić ze względu na drugą osobę. W większości przykładów bodziec do rozpoczęcia tej czynności pochodził z jednej strony, ale potem stał się czymś ważnym dla obu. Np. wybranie się na kurs tańca (jeśli macie problem z namówieniem partnera, zapraszam tutaj) - dla niego mogło się to wydać niemęskie, trudne, niepotrzebne, ale dla mnie to było ważne. Potrzebował czasu, żeby się do tego przekonać, ale teraz tańczy lepiej i więcej, niż ja. A rezygnowanie z pewnych rzeczy jest naturalne, uzasadnione i wcale nie budzi frustracji. Może to dlatego, że nie było sytuacji, w której trzeba by było zrezygnować z czegoś wielkiego np. pasji, rodziny. Ważną rzecz kiedyś odpisała mi Groszkowa: Po ślubie można się wspaniale wspólnie rozwijać, bo ma się na to mnóstwo czasu. Według mnie związek polega właśnie na tym, że można się pięknie nawzajem rozwijać, ciągle uczyć, nawzajem oswajać.

Największym absurdem jest to, że kobiety mierzą mężczyzn swoją miarą (ja też!) i odwrotnie. Ja mam pokłady empatii, przejmuję się tym, co czują inni, nie chcę im zrobić przykrości, oczekuję, że ktoś mnie pocieszy i się mną zaopiekuje. Ale on to ordynus. Nie przejmuje się opinią innych, nie zastanawia się czy coś sprawi komuś przykrość, bo jeśli on nie miał takiej intencji, to niemożliwe, żeby kogoś (tak, oczywiście kobietę) to zasmuciło, nie potrzebuje pocieszenia, ani opieki, bo ze wszystkim poradzi sobie sam. Ja tego nie potrzebuję = ona tego nie potrzebuje. Ja tego potrzebuje = on tego potrzebuje. Nie, to nie jest tak. To nigdy nie jest takie proste, żadna para chyba nie jest "dotarta" od razu. Trzeba rezygnować ze swojego egoizmu. Ona się nim opiekuje, a on orientuje się, że to wcale nie jest jakie złe. Ona uczy się nie brać wszystkiego do siebie, a on zaczyna myśleć, mówiąc... Wszystko się przenika. Uczymy się siebie nawzajem.

Jak czasem się o coś złoszczę, to z jednej strony wzbiera we mnie złość, że "nie pomyślał", ale z drugiej wiem, że on się "nie domyśla" i trochę mi to ułatwia sprawę. Albo gdy powie coś, co sprawi mi przykrość, w jego głowie brzmi całkiem niewinnie i nie ma przy tym złych intencji. Nauczyłam się nie przejmować, bo wiem, że przecież nie jest moim wrogiem i nie robi tego specjalnie, tylko po prostu taki JEST. Co ciekawe moje złości są częściej podsycane przez koleżanki ("jak mógł się nie domyślać?", "jak mógł to powiedzieć*?"), a studzone przez mamę, która zawsze ze stoickim spokojem mówi, że przecież jest facetem i przecież się nie domyśli (tonem pokroju: czego wymagasz, przecież nie zacznie latać). Przyznam szczerze, że często mnie to otrzeźwia, bo "mądrość życiowa" wydaje się w tej kwestii ważniejsza, niż młodzieńcza roszczeniowość i chęć ciągłego ćwierkania i lania lukru. 

* nie bierzcie tego wpisu całkiem serio ;) nie jest to poparte żadnymi teoriami naukowymi, to po prostu luźne przemyślenia, które nie mają na celu nikogo obrazić.

** absolutnie nie mówię tutaj o obrażaniu drugiej osoby. Jeśli macie taki problem, to polecam przeczytać to.

Przepraszam jeśli to, co napisałam to oczywiste oczywistości, truizmy i banały... czasem trzeba! Poza tym nigdy nie myślałam o tym, że faceci MOGĄ NIE MIEĆ cechy jaką jest empatia. I uderzyło mnie również to, że ciągle mierzymy innych swoją miarą... a tak się nie da zrozumieć drugiej osoby, bo to dwa zupełnie inne układy odniesienia. Co myślicie o tym wszystkim? Czy może tak być naprawdę czy to tylko głupie tłumaczenie facetów? No i przede wszystkim - czy trafił mi się "wadliwy (albo inaczej - wyjątkowy) egzemplarz"? :)

Zapraszam na mojego Fejsika i Instagram - będzie mi miło, jak będziecie tam zaglądać :)