"W górach jest wszystko, co kocham"

Mam wielu przyjaciół, którzy podróżują. Ich niesamowite opowieści budzą we mnie zwierza podróżnego i rozniecają pragnienie znalezienia się tam, na zdjęciach, które mi pokazują. Niektóre ich podróże są dla mnie absolutnie szalone, ale żadnej nie mogę nazwać niewykonalną. Mam wrażenie, że podróże najpełniej rozwijają ludzi. Człowiek może najlepiej poznać samego siebie, towarzyszy podróży, sposób radzenia sobie z sytuacjami ekstremalnymi, brakiem wody, zapadającym zmrokiem czy skrajnym zmęczeniem.

Mówi się, że jeśli chcesz najlepiej poznać człowieka (zwłaszcza przyszłego towarzysza życia), to wybierz się z nim w góry. Ale nie do pensjonatu, a później na krótki spacer szlakiem w południowym słońcu... tylko w warunki iście biwakowe. Takie dni wiele o was powiedzą. 

W mojej rodzinie nigdy nie było tradycji wycieczek górskich, a przecież z Krakowa jest rzut beretem do wielu ciekawych pasm. Początkowo nie wyobrażałam sobie siebie na szlaku, bo przecież brudno, zimno, mokro, robaki, chaszcze i do tego jeszcze wysiłek fizyczny... No bo jak to? Męczyć się dla przyjemności!? Nie ma mowy... Ale później zaczęło się sympatyzowanie z harcerstwem, krakowskim PTTK i jakoś znaleźli się znajomi kochający góry, którzy nie mieli najmniejszych problemów z namówieniem mnie na liczne wypady. 

Najpiękniej wspominam obóz wędrowny po Bieszczadach, jeszcze w liceum. Noszenie całego dobytku na plecach, niezwiązanie z jedną lokalizacją, podróże autostopem,  nocne granie na gitarze, śpiewy, kąpiele w strumykach, czerpanie wody ze źródełek i prawdziwie podróżniczo-koczowniczy tryb życia - porwały mnie całkowicie. Niesamowicie wspominam też ludzi, których spotkałam na szlaku. Wtedy miałam też szczęście brać udział w festiwalu "Bieszczadzkie Anioły", który już chyba nie istnieje. W Bieszczadach (ogólnie, w górach) wszystko spowalnia. Polecam każdemu, kto chce uciec od czegokolwiek.

Z górami wiążę kilka wyzwań na najbliższe lata (mam nadzieję, że uda mi się je zrealizować):

• Samotna podróż w góry (najlepiej Bieszczady, bo są mi najbardziej znane i wydają się przyjazne), albo przynajmniej kilkudniowe odłączenie się od grupy i zaznanie samotnego wędrowania.
• Przejście Głównego Szlaku Beskidzkiego im. Kazimierza Sosnowskiego, który biegnie od Ustronia w Beskidzie Śląskim do Wołosatego w Bieszczadach. Jest to najdłuższy szlak w polskich górach i liczy niemal 500 km długości. Nie lada wyzwanie. Niestety z racji tego, że rzeczywistość jest brutalna i otrzymanie urlopu wystarczającego na taką wycieczkę jest niemożliwe, dopuszczam realizację w częściach. Tym razem to absolutnie nie jest wyzwanie dla mnie samej. Muszę zrobić to z Nim.
• Główny Szlak Sudecki (440km)... też kusi, a co! Chciałabym bardzo. Przecież na realizację mam całe życie.

A skąd ten wpis?

Po prostu tak bardzo mi się zatęskniło ♥.

A Wy? Lubicie góry? Chodzicie często na wycieczki? W zimie ostudza się mój entuzjazm górski, bo wydają mi się bardzo niebezpieczne, kiedy jest tyle śniegu. Porywa Was magia gór czy raczej wolicie morze (odwieczna walka)? :)