To nie to

Nie wiem jak Wy, ale ja całe życie byłam zaprzyjaźniona z uczuciem, które mówiło mi, że "to nie to". Zawsze czegoś mi brakowało. Jestem bardzo krytyczna wobec siebie i rzeczywistości mnie otaczającej, więc bardzo często doświadczam uczucia, że coś jest niewystarczająco dobre albo czegoś mi brakuje. To nie jest tak, że na siłę wyszukuję błędy, niedociągnięcia i niedoskonałości. Nie jestem naczelnym narzekaczem, zawsze staram się dostrzegać pozytywne strony, ale uczucie jest we mnie, w środku. Nawet jeśli się nim z nikim nie podzielę (a zazwyczaj się nie dzielę, patrz tu).

Moje związki były zawsze bardzo trudne, bo ciągle z tyłu głowy zbierałam rzeczy, które mi przeszkadzają. Drobne, ale takie, które dodawały się do siebie. Bo nie przynosi mi kwiatów, bo przepada za piłką nożną, bo gra w głupie gry, bo nie toleruje mojego spóźniania się, bo lubi filmy akcji, bo zostawia resztki na talerzu, bo wkłada do zlewu kubki z torebkami herbaty. Nie wiem czy pisywaliście pamiętniki, ale moje aż kipią od zdań, które mówią, że czegoś mi brakuje, że powinnam być w innym miejscu, że obok mnie powinien być ktoś inny. Zawsze wyobrażałam sobie, że będę spełniona np. w liceum. Potem, że na studiach. Byłam na studiach, wydawało mi się, że zacznę "naprawdę żyć" jak zacznę pracę i się usamodzielnię.

DĄŻENIE DO ROZCZAROWANIA

Na pewno znacie historie dziewczyn, które nie czują się dobrze ze sobą, stawiają sobie cel i już widzą, że kiedy go osiągną, to będą szczęśliwe. Bez względu na to czy będzie to dążenie do szczupłej sylwetki, do osiągnięcia stopnia naukowego, czy do zamążpójścia. Jest droga, pełna trudu i wysiłku, ale na końcu ma być upragniona nagroda. Osiągnięcie celu = szczęście. Jaka szkoda, że często okazuje się, że na końcu drogi wcale nie ma tego szczęścia. Że stracone kilogramy wcale nie sprawiły, że nasze życie stało się lepsze, mgr przed nazwiskiem to nie było to, a zdobycie mężczyzny życia też okazuje się być czymś niewystarczającym. Na końcu tej drogi najczęściej jest pustka i rozczarowanie. Bo albo nagroda wydaje się nam być zbyt mała, albo na jej miejsce wskakuje kolejna, jeszcze bardziej niedościgniona.

ROZCZAROWANIE CIĘ ZNISZCZY

Doszłam do wniosku, że moje ciągłe poczucie niespełnienia nie może być ograniczeniem. Patrzyłam na nie jak na wadę - definiowałam to jako coś, co odczuwają poeci, artyści, muzycy, pisarze. Taki rodzaj fatalnej cechy, która istnieje, której się nie da pozbyć, ale można się nauczyć z nią żyć. Przekonałam się, że tak naprawdę niemożliwe jest bycie zaspokojonym i na sto procent szczęśliwym. Poukładałam sobie bylejakie życie, wierząc, że w "normalnym życiu" zawsze będzie istniał taki pierwiastek rozczarowania i niespełnienia. Zaakceptowałam go, ale nie mogłam się pogodzić z rosnącą frustracją. Bo z każdym dniem czułam coraz bardziej, że oszukuję samą siebie i że brnę we wszystko coraz głębiej, a szczęście, które miało przyjść z czasem, nie przychodzi. Myślałam, że pewnych rzeczy można się nauczyć. Myślałam, że mówienie "kocham cię" tylko na początku jest trudne, że wyczekiwanie wspólnej przyszłości przyjdzie z czasem, a do niektórych rzeczy można się po prostu przyzwyczaić. Uwierzyłam, że wszystkie rzeczy, których nauczyłam się o związkach z telewizji, to kłamstwo i wymysł komedii romantycznych, a życie wygląda inaczej. Chyba nie wierzyłam w istnienie miłości, a jeśli tak, to widziałam w tym tylko kontrakt dwóch ludzi. Czułam się winna i ułomna przez to, że nie umiałam kochać tak jak kochają się ludzie w młodych, szalonych związkach. Potrafiłam z nim być, ale nie potrafiłam sobie wyobrazić wspólnego życia za pół roku. Tłumaczyłam sobie to strachem przed zaangażowaniem, a to po prostu nie było to.

BĄDŹ SZCZĘŚLIWY TERAZ

Dziewczyny, jeśli czujecie, że to nie to - uciekajcie. Nie krzywdźcie siebie, nie krzywdźcie jego. On zasługuje na szczerość z Waszej strony i Wy zasługujecie na szczerość od Was samych. Oczywiście każda sytuacja jest inna, ja opisuję swoją.

Bo teraz wiem, że wyżej opisane uczucie niespełnienia nie jest normalne i jeśli Wam towarzyszy, powinnyście się dobrze zastanowić nad sensem wszystkiego. Często nasze wybory są pomyłką, a my trwamy w nich z przyzwyczajenia albo poczucia "wystarczalności". A lepiej coś zmienić wcześniej, niż wtedy, kiedy już będzie za późno. I zaskakujące jak wiele dobrych rzeczy może się stać, jeśli zmienisz jeden, ale za to bardzo ważny parametr w życiu.

Nie myślałam, że kiedyś będę mogła napisać w pamiętniczku, że wszystko jest świetnie. Że chcę być z kimś do końca życia, że jestem zaopiekowana, szczęśliwa, uśmiechnięta, moi bliscy są zdrowi, mam fajną pracę i mam świetne marzenia, które mogą się spełnić. Że można mieć pewność co do tego, czego się chce od życia i jak się chce je spędzić. Że miłość może dawać samo spełnienie, bez cienia rozczarowania. Oczywiście nie wszystko jest takie różowe, bo i zdrowie mogłoby być lepsze i mogłabym mieć więcej czasu na spotkania z bliskimi albo na podróże, ale coś za coś. Niektóre dobre rzeczy dają tak wiele szczęścia, że przyćmiewają niedociągnięcia. Nie sprawią, że te złe rzeczy znikną, ale że będzie je łatwiej znieść albo pokonać. Cieszę się, że w końcu jest fantastycznie.

A może to dlatego, że postanowiłam być szczęśliwa TERAZ, a nie po awansie/podróży na Islandię/ślubie/po trzydziestce/po pierwszym dziecku?

A czy Wy czasem czujecie, że "to nie to"? Macie wątpliwości co do słuszności wyborów, osób które macie u boku czy miejsca w życiu, w którym się znajdujecie? Na te Święta i na wiosenny czas po nich, życzę Wam szczęścia i pozbycia się tego cholernego poczucia niespełnienia. Niech odrodzi się w nas nowe życie, przypłyną nowe siły, otworzą się przed nami nowe drzwi i możliwości. Miejmy odwagę być szczęśliwi teraz, a nie za miesiąc/rok/5 lat!