Kobito - po co Ci to?

Nie wiem w którym momencie swojego życia zaczęłam wierzyć, że posiadanie butów na wysokim obcasie, drogiej sukienki i szczupłej talii sprawi, że będę szczęśliwym człowiekiem. Uwierzyłam, że mój wygląd określa mnie w bardzo dużym stopniu. Podświadomie dążyłam do utraty kolejnych kilogramów, bo wierzyłam, że moje życie będzie lepsze z codziennym widokiem na 50 kg na łazienkowej wadze. Trudno się do tego przyznać, ale myślałam również, że to, że mam (albo będę mieć) ładne paznokcie, ładne włosy i gładką cerę, sprawi, że będę lepsza od innych. Że będę szczęśliwa. Nie wiem kto mnie tak okłamał. Nie wiem po co sama siebie tak okłamałam.

Dawno temu na Youtubie wśród vlogerek rozprzestrzeniał się tag "no make up week". Kiedy go wtedy oglądałam, patrzyłam na te dziewczyny jak na mega odważne jednostki, bo sama nie potrafiłabym na tydzień zrezygnować z makijażu. Zawsze miałam wiele fluidów, pudrów, tuszów do rzęs, eyelinerów i cieni. Nie zdarzało mi się pojechać do miasta (na uczelnię, do pracy) bez makijażu, chociaż czasem rano wyszłam po bułki z samym tłustym kremem na twarzy. Ostatnio rzeczywistość zweryfikowała moje uwielbienie do make-upu i lakierów do paznokci, bo w moim szalonym trybie życia po prostu ZABRAKŁO czasu na pełny makijaż czy pomalowanie paznokci czymś innym, niż odżywką. Szczytem wyciśnięcia czasu na pielęgnację było systematyczne olejowanie włosów, którego efekty już zauważam. Teraz doszłam do wniosku, że na co dzień wystarczy mi tusz do rzęs i coś do wyrównania kolorytu cery (którą muszę doprowadzić do używalności, bo trzy tygodnie w stresie + braku snu + beznadziejnym odżywianiu, zadziałało na nią katastrofalnie).

Poza tym tak właściwie, to po co nam makijaż? Dla kogo się malujemy?

Mam koleżankę, która nie jest klasyczną pięknością. Na ulicy pewnie żaden facet by się za nią nie obejrzał, ale to nie szkodzi, bo nie pochlebiałyby jej takie rzeczy, jak gwizdy nieznajomych mężczyzn. Z wyglądu nie wyróżnia się zupełnie niczym, jej skóra nie jest piękna, często ma z nią problemy, a jej sposób ubierania się można porównać do pani domu, która nie dba o to, co wkłada na siebie. Bo nie dba. Wygląd dla niej jest jedną z najmniej ważnych rzeczy. Bo w jej życiu liczą się jej pasje i ludzie, których poznaje. Jest bardzo mądra, interesuje się sztuką, dużo podróżuje, chodzi na koncerty, biega, ma chłopaka, udziela się w wielu organizacjach i studiuje dwa kierunki.

Kiedy ją poznałam, poczułam się przy niej płytka i pusta. W tej swojej obcisłej sukience, z fluidem na twarzy, pomalowanymi paznokciami. Poczułam się źle, bo uświadomiłam sobie, że zbyt wiele czasu spędzam przed lustrem, przed szafą, w sklepach i drogeriach. Że ten czas i pieniądze mogłabym spożytkować na rzeczy, które bardziej by mnie uszczęśliwiły. Na rzeczy, które by były bardziej DLA MNIE, a nie dla mojego otoczenia. Wiele moich mądrych i pięknych koleżanek się nie maluje. Zawsze patrzę na nie z lekkim podziwem i zastanawiam się jak one to robią, że bez make-upu wyglądają świetnie? Podczas gdy ja nawet w góry na wędrówkę zabieram kosmetyczkę i staram się jakoś niepostrzeżenie "ogarniać".

Zastanówmy się:
DLA KOGO SIĘ MALUJEMY?


Mogłabym odpowiedzieć, że dla chłopaka, ale to nieprawda. Bardzo często jak się spotykamy w mieszkaniu, to zmywam makijaż. Jak spędzamy razem soboty, zaczynając od basenu, to często nie maluję się w dalszej części dnia, a robimy wiele wspólnych rzeczy "na mieście".

Mogłabym powiedzieć, że dla siebie, ale przecież jak chodzę po domu w najwygodniejszych na świecie dresach, to makijaż jest ostatnią rzeczą, o której myślę.

Mogłabym powiedzieć, że chcę wyglądać świetnie na imprezach, ale przecież zazwyczaj wtedy stosuję plan minimum - trochę kremu BB i tusz do rzęs, bo wiem, że po pierwsze nie będzie niczego widać, a po drugie i tak wszystko spłynie, jak będę tańczyć.

Mogłabym powiedzieć, że dla przyjaciółek, żeby nie czuć się przy nich jak brzydkie kaczątko, bo zazwyczaj są pięknie ubrane i umalowane. Ale przecież jak spotykamy się na pidżama party, to najpierw zmywamy makijaż, a dopiero później możemy się poczuć luźno.

Myślę, że ja się maluję dla nieznajomych ludzi. Myślę, że makijaż uczyni mnie trochę lepszą, trochę podciągnie inne moje cechy, uratuje mnie w jakiś sposób. Maluję się dla osób, które spotykam w komunikacji miejskiej, żeby pomyśleli, że jestem ładna i fajna. Dla klientów w pracy, bo chcę, żeby patrzyli na mnie w 100% profesjonalnie, a nie pomyśleli: "no, może coś ma w głowie, ale nie dba o siebie". Dla partnerów/instruktorów na treningach, żeby pomyśleli, że nawet jeśli nie ogarniam pewnych kroków, to przynajmniej jestem ładna. Maluję się, żeby poczuć na sobie męskie zainteresowane spojrzenia, chociaż są one tak naprawdę "po nic". Myślę też, że w mojej głowie kołacze się niewdzięczne i beznadziejne zdanie, że przez "bycie ładnym" można wiele załatwić. A przecież to bzdura. Makijaż wcale nie uczyni mnie lepszym człowiekiem, najwyżej polepszy zdanie kogoś kogo spotykam raz w życiu, a jego zdanie o mnie - zupełnie mnie nie interesuje. A przecież nie chcę być postrzegana jako puste, ładne opakowanie.

Do przemyślenia, do poprawy.

A Wy? Dla kogo się malujecie? Mogłybyście bez problemu zrezygnować z makijażu? Czy jest dla Was czymś ważnym, czy może zbędnym? A może należycie do dziewczyn, które nie malują się wcale? Myślę, że wszystko trzeba wyważyć w ten sposób, żeby czuć się dobrze sama ze sobą. Ja pewnie nie zrezygnuję z korektora, bo malując się, muszę zatuszować jeden konkretny defekt mojej twarzy (bez którego mogłabym chodzić bez makijażu). Ale jeśli o tym zapomnę, też nic takiego się nie stanie, są rzeczy ważne i ważniejsze. A będąc w górach na tygodniowym wyjeździe, makijaż na szczęście staje się ostatnią rzeczą o której myślisz... Za niedługo czeka mnie górski no make-up week - nie mogę się doczekać!