Czekając na księcia z bajki Disneya...

Jako dziewczynka wychowana na przeróżnych bajkach i książeczkach, wyobraziłam sobie, że mój książę musi przyjechać na białym rumaku znikąd. Najlepiej z jakiegoś Zasiedmiogórogrodu, powinien od razu mnie zauroczyć, a ja od razu powinnam wiedzieć, że to właśnie jego chcę. Na pierwszym spotkaniu powinnam pomyśleć: "to on, to z nim spędzę resztę mojego życia". Oczywiście powinien dla mnie pokonać jakiegoś potwora, albo co najmniej jakiegoś rywala, który chciał posiąść moje serce. Jako na wskroś dobry, i przystojny mężczyzna wspaniale władający mieczem - nie było cienia wątpliwości, że wygra, a my będziemy żyli razem długo i szczęśliwie.

No więc czekałam.

I za każdym razem rozczarowywałam się coraz bardziej, bo książę przychodzący z Zasiedmiogórogrodu wcale nie był książęcy, a nasze życie wcale nie było jak z bajki. Było dużo łez, rozczarowań i poczucia, że jestem nie w tej bajce, w której powinnam. Po jakimś czasie okazało się, że miałam do czynienia ze zwykłymi żabami, które obiecały, że się zmienią, jednak nic takiego nie miało miejsca.

Więc dalej czekałam na kogoś, kto wkroczy w moje życie i poprzestawia doszczętnie wszystko. Sprawi, że oszaleję, poczuję obrzydliwe motylki, będę soliła herbatę i wyczekiwała z niecierpliwością SMSów na dobranoc. Myślałam, że będzie dzika fascynacja i chęć poznania drugiej osoby najszybciej jak się da. Czekałam na wielkie "bum!", na grom z jasnego nieba, na urok, od którego nie ma ucieczki.

I wiecie co się okazało?

Mój książę wcale nie musiał przybyć na żadnym koniu z odległego miasta, bo cały czas był w moim królestwie, tuż obok mnie. Był fantastycznym, przystojnym, mądrym i poukładanym mężczyzną... ale wydawało mi się, że jest nie dla mnie. Wiedziałam, że zawsze mogę na nim polegać, rozmawiać godzinami i dzielić pasje, ale przecież czekałam na kogoś, kto zatrząśnie moim światem. Wolałam się rozglądać za muzykami i niespełnionymi pisarzami, którzy oferowali życie pełne wrażeń. 

Bo gdyby on miał nim zatrząsnąć, to przecież zorientowałabym się w ciągu naszej kilkunastoletniej znajomości i kilkuletniej przyjaźni. Wiedziałabym, że to on, bo przecież TAKIE RZECZY SIĘ WIE od razu.

Nieraz (nie dwa, nie trzy...) odprawiłam go z kwitkiem, mówiąc, że nigdy nic nie będzie między nami. Wmawiałam sobie całe życie, że nie patrzę na niego jak na faceta, tylko na przyjaciela. Kiedy nadeszła chwila, gdy powoli zaczynałam rozumieć, broniłam się rękami i nogami. Odsuwałam od siebie możliwość jak najdalej, a jednocześnie zdawałam sobie sprawę, że gdy nie spróbuję, będę sobie to wyrzucać do końca życia. Że zawsze z tyłu głowy będzie on i wyrzut sumienia: nie spróbowałam.

Znaliśmy się od nastu lat - wiedzieliśmy jakie filmy lubimy, w jakie miejsca lubimy chodzić, co jest dla nas ważne, jakie zachowania nas drażnią, za jakim jedzeniem przepadamy itp. Wiedzieliśmy wszystko, co pary szaleńczo poznają na pierwszych randkach. Myślałam, że skoro nie będzie tego etapu, będzie nudno i niezręcznie... Okazało się, że nie znałam go od wielu stron, byłam urzeczona jak wiele nowych rzeczy może nam powiedzieć osoba, którą zna się od tylu lat. Zmiana perspektywy otworzyła przede mną zupełnie innego, fascynującego człowieka.

Początek był dziwny, trochę niezręczny. Miałam wątpliwości, ale bardziej takie emocjonalne (obawa przed tym, że już nic nie będzie takie samo i że niemożliwy będzie powrót do dawnej przyjaźni), niż logiczne (bo wiedziałam, że to wspaniały facet). Z każdym dniem przekonywał mnie, że podjęłam dobrą decyzję. Od początku (do teraz) czuję się jak wygrana na loterii, bo starał się o mnie tyle lat i w końcu mu się udało.

Kiedy nie wiedziałam, co zrobić, szukałam podobnych historii w Internecie. Na początku chciałam potwierdzić, że to zły pomysł, potem szukałam historii pokazujących, że jest to pomysł najlepszy. Nie bardzo mogłam się kogokolwiek zapytać o zdanie, bo nie chciałam wywoływać plotek w naszej grupie znajomych, poza tych bałam się do siebie dopuścić tak łatwe rozwiązanie problemu. Jak już się złamałam i podpytałam przyjaciółek co zrobić, wszystkie odpowiedziały jednogłośnie: spróbować.

Teraz, po czasie oswojenia mogę powiedzieć, że decyzja o spróbowaniu była najlepszą decyzją mojego życia. Zmieniła wszystko, dała stabilizację i idealny punkt wyjściowy do spełniania siebie i realizowania marzeń. Całkowicie wybiła mi z głowy myślenie, że to nie to. Moje życie zyskało brakujący element, mogłam pchnąć dalej wiele rzeczy. Najpierw nauczyliśmy się być przyjaciółmi, dopiero potem uczyliśmy się bycia parą. Czasem wyrzucam sobie, że byłam na tyle głupia, żeby wcześniej nie zauważyć, jakie szczęście czeka tuż obok, ale taka jest nasza historia i taka jest najlepsza. Być może jeśli byśmy zaczęli być ze sobą 4 lata temu, kiedy mieliśmy pstro w głowie, to nie wytrzymalibyśmy ze sobą tyle lat.

Nie chcę, żeby ten post był potwierdzeniem na to, że przyjaźń pomiędzy kobietą, a mężczyzną nie istnieje. Opowiadam Wam tylko moją historię, skusiła mnie do tego pewna komentująca Anonimka, którą gorąco pozdrawiam. Nie chcę żadnej dziewczyny przekonywać, że powinna wziąć pod rękę swojego przyjaciela i pędzić przed ołtarz... ale chcę powiedzieć, że czasem warto spróbować! Bo później może dziać się cudowne.

Znacie podobne historie miłości pomiędzy przyjaciółmi? A jakie były Wasze historie i jak poznaliście swoją drugą połową? A może wciąż czekacie albo się wahacie?