Tak bardzo wszystko

Dzieje się teraz wiele. Zbyt wiele, biorąc pod uwagę mój strach przed jakimikolwiek poplątanymi zmianami. Boję się ich za każdym razem, bo drżę, przeklęcie martwiąc się na zapas o rzeczy, które nigdy nie nastąpią. Tak neurotycznie i po kobiecemu nie chcę dopuścić do siebie myśli, że nadchodzi czas przyjemnej stagnacji, za którą tak długo tęskniłam. Że to już, że to teraz. Teraz spełniają się marzenia, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Tak wiele mam, a jeszcze więcej pragnę. U mnie najpierw nadchodzi zmiana, potem dopiero szczęście – dopiero później ono rośnie i rośnie, a ja nie rozumiem siebie sprzed kilku dni.

Pamiętam zdjęcia ze ślubu mojej babci oraz jej opowieści – jak bardzo płakała, kiedy wychodziła za mąż. Kiedyś nie rozumiałam tego, ale teraz wiem o co chodzi i jestem pewna, że ja będę płakać tak samo mocno. Z obawy przed poczuciem straty, które najprawdopodobniej nie nadejdzie. Z obawy przed zmianą i końcem, po którym będę najszczęśliwsza.

Marzy mi się wiele niekończących się chwil razem. Momentów wiary, że to, co jest między nami, jest jedyne i niepowtarzalne - jak u nikogo innego na świecie. Gorzkiej kawy o poranku i grubej książki przy nocnej lampce. Niezliczonych kilometrów górskich wędrówek, kochanych Bieszczad, cichych kawiarenek, uścisków dłoni, szybkich śniadań i leniwych sobót. Smutnych uśmiechów na pożegnanie i powrotów, które wiem, że nastąpią niebawem. Policzków, które bolą od śmiechu, oczu które płaczą tylko z radości. I tej cholernej pewności, że nie ma innego miejsca na świecie, w którym wolałabym być.

Przed nami kilogramy szczęścia. 

Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa, cieszą mnie one jak listy od bliskich przyjaciół.

Jakie to dziwne, że wszyscy mamy tą naiwną pewność,

że takie coś nie przydarzyło się nigdy,

nikomu.