Rozważania o małżeństwie - czy jest szansa na bycie szczęśliwym po ślubie?

Różnie bywa, ale często zdarza się, że stronimy od towarzystwa par. Bo albo to to lepkie, albo skłócone. Zajęte sobą, widzące tylko swoje problemy, wyrzucające z siebie pretensje, piorące swoje brudy publicznie, albo rozmawiające w kółko o tym jak będzie wyglądał ich ślub. Często osoby już po tym ślubie mają wrażenie, że to oni wiedzą więcej o życiu, a my "zobaczymy po ślubie" jak to jest naprawdę. Inne natomiast ciumkają i wprowadzają atmosferę zażenowania, bo przecie w knajpie przy piwie i tuzinie znajomych trzeba pokazać jak ognistymi uczuciami się darzą nawzajem.

Znacie takie pary? Pewnie tak...

Związki to ogólnie śliska materia, bo każdy ma inne wyobrażenie na ich temat, a w życie innych nie pasuje się wtrącać. Przy okazji tego tematu warto się zastanowić, jak nas widzą nasi przyjaciele... Bo może być tak jak wcześniej pisałam, albo zgoła inaczej...

LAURKI

Wczoraj miałam okazję być na ślubie zaprzyjaźnionej pary, który był jednym z piękniejszych, jakie widziałam. Pomijając już oprawę, uroczystość czy wesele - pewność jaka z nich biła i oczekiwanie tego dnia wprawiało mnie w zachwyt, wyglądali, jakby ślub i wesele mieli trzy razy w miesiącu. A ja autentycznie byłam szczęśliwa z tego, że biorą ten ślub. Być może czysto egoistycznie... A to dlatego, że za każdym razem, kiedy ich spotykam, czuję się lepsza. Są takie osoby, które osobno są świetnymi znajomymi, ale dopiero, kiedy pojawiają się w konfiguracji osoba + jej druga połówka, wypływa z nich jeszcze więcej dobrego. Na każdym wyjeździe w góry, wędrówce, spotkaniu byłam zachwycona tym jak dobrzy są oni dla siebie. Kiedy byłam sama, patrzyłam na nich z radością, wierząc, że i kiedyś mnie to spotka. Żeby okazywać swoją miłość przy wszystkich nie musieli dawać sobie ostentacyjnych całusów, wymykać się dokądś po kryjomu czy opowiadać o tym jak to jest między nimi. To wszystko się po prostu widziało. W tym jak przy ciężkim podejściu ona chciała wziąć od niego plecak, żeby go odciążyć. W tym jak się do siebie odnoszą, jak próbują wyręczać siebie nawzajem, jak rezygnują z wielu rzeczy dla dobra drugiej osoby i że w ich relacji nie ma żadnej ściemy. Chociaż potrafią się gniewać, kłócić, obrażać. Są tacy jak każda para, ale przede wszystkim się szanują i traktują po partnersku.

To była pierwsza laurka, którą mogłam wystawić.

Jest jeszcze kolejna - tą parę poznałam niedawno, ale to bardzo wzbogacająca znajomość. Mają już długi staż razem, chociaż małżeństwem są dopiero od pięciu lat. Osobno są niesamowitymi, energetycznymi ludźmi, razem - są jeszcze lepsi. Rozumieją się w pół zdania, chociaż tłuką się straszliwie, grając w gry planszowe czy wymieniając zdanie na temat rzeczy, które lubią. Jest w nich takie dojrzałe partnerstwo i spokój. Bardzo podobało mi się jak wspierali się wobec pewnej zmiany, która zaszła w ich życiu. Jeżdżę do nich często, mimo że mieszkają prawie 300 km od Krakowa. Spotkanie z nimi jest jak plaster na moje wyobrażenie o związku po ślubie. Udowadniają, że można być świetnymi ludźmi przed ślubem, a jeszcze lepszymi po.

Trzecia laurka, to para, która w ciągu kilku miesięcy zorganizowała swój ślub i wesele, bo tak. I to wcale nie dlatego, że zmusiła ich do tego sytuacja... Bo jeśli wiesz, że chcesz z kimś być na całe życie, to nie ma na co czekać. Łączy ich dużo wspólnych pasji - podróże, poznawanie ludzi, języki obce. Mogą się pięknie rozwijać w planowaniu różnych wyjazdów, poznawaniu nowych kultur, jeżdżeniu na festiwale albo koncerty. Są przykładem na to, że po ślubie wcale nic się nie kończy. Po ślubie zaczyna się dopiero wspólna przygoda, kiedy jesteście we dwoje i możecie ciągnąć się oboje w górę i macie czas na wspólne planowanie realizowania wspólnych marzeń. Kiedy widzę się z nimi, wierzę, że wszystko się da i że żadne marzenie nie jest zbyt śmiałe. Turcja na rowerach, nie ma sprawy. Trekking po Rumunii - spoko. Wypad do Gruzji - jasne, już bookujemy tani lot. Oboje mają mocne charaktery, ale również tolerancję wobec swoich humorów, uwag czy żartów.

ANTYPRZYKŁADY

Mogłoby się wydawać, że skoro już są te dwie laurki, to mogłabym wymieniać dalej... ale niestety nie. Już dookoła siebie nie widzę więcej małżeństw emanujących szczęściem. Zdaję sobie sprawę, że każdy swój związek przeżywa na swój sposób i nawet jeśli nie tryska szczęściem na prawo i lewo, nie jest powiedziane, że szczęśliwy nie jest.

Ale widzę wiele przypadków małżeństw, które po prostu odpuściły po tym sakramentalnym "tak". Godzą się na to, żeby było "w sumie w porządku". Kobiety przytyły 10 kilogramów ot tak, mimo że są w związku szukają aprobaty obcych facetów, a na spotkaniach towarzyskich publicznie piorą swoje brudy. Najbardziej smuci mnie poniżanie drugiej osoby w obecności wspólnych znajomych. Zawsze wydawało mi się, że takie sprawy powinno się załatwiać we dwoje, a nie mieszać w to postronnych ludzi, którzy nie znają sytuacji. Faceci nie chcą szukać pracy, a jeśli ją mają to wracają po niej do domu i nie mają siły na nic (mimo że nie pracują fizycznie) ani wtedy, ani w weekend. Życie się kończy, bo nie można nawet pomarzyć o jakimkolwiek rozwoju. Najbardziej mnie martwi to, jak widzę, że przestają być dla siebie partnerami i kłócąc się wchodzą w obce obozy z innymi ludźmi. Nie stoją za sobą murem, dbając o siebie i pragnąc dobra. W niektórych przypadkach zaczynają siebie okropnie traktować, a wszystko czasem zmienia się kilka dni po przysiędze w kościele.

Ale ja to tam niewiele wiem o życiu, jestem panną, nie narzeczoną, nie żoną.

Może nic nie wiem o życiu, jak mówią mi niektóre pary. Może po ślubie rzeczywiście wszystko się zmienia i nic już nie jest takie same. Że trzeba obniżyć pułap wymagań, gotować obiady mężowi i godzić się z tym, że rośnie mu brzuch piwny. Że życie wkracza na inny tor. I przecież te moje przykłady, to świeże związki, które może też o życiu wiedzą niewiele...?

Mimo to, chciałabym wierzyć, że kiedyś znajdę się wśród tych trzech przykładów laurek. Chciałabym wierzyć, że można nie zgubić najważniejszego i patrzeć na życie w kategoriach szczęścia - mojego i tej drugiej osoby. Nie stracić tego na rzecz codziennego chodzenia do pracy, bezmyślnego gapienia się w telewizor po niej, mijaniu się w mieszkaniu i rozmawianiu tylko o rzeczach bieżących. Wydaje mi się, że to od nas zależy w której grupie się znajdziemy i naiwnie wierzę, że jeśli nad czymś się ciągle pracuje, to to po prostu nie obumrze. I że ślub tak naprawdę nic nie zmienia.

A może Wy mi powiecie jak to naprawdę jest? Czy myślicie podobnie? Wcześniej byłam zagorzałą przeciwniczką małżeństw, bo widziałam dookoła tylko antyprzykłady... teraz wiem, że jeśli ludziom zależy, udaje się tworzyć coś rewelacyjnego, widocznie dobrego nawet dla innych. I teraz mam kogoś z kim naprawdę wierzę, że byłoby to możliwe. A może powinnam jak najszybciej zejść z chmury?