Zawsze chciałam mieć 30 lat

Wiele nasłuchałam się o momencie przekraczania tej magicznej trzydziestki. Że już zaczyna się starość, trzeba zacząć być poważnym i ogarniętym życiowo, coś bezpowrotnie przepada, a ty już nie jesteś tym człowiekiem, którym byłeś przed tą okrągłą rocznicą. Budzisz się i wiesz wszystko. A ja Wam powiem coś bardzo dziwnego. Chyba od bycia nastolatką nie mogłam się doczekać swojej trzydziestki...

To bardzo niepopularne, co teraz napiszę, ale tak było i jest. Do trzydziestki brakuje mi jeszcze kilka dobrych lat i wcale nie czuję się przytłoczona upływającym czasem. Może zdarzy się moment, kiedy w drogerii odłożę kosmetyk Under Twenty, bo to przecież nie mój przedział, poszukam kremu powyżej 25 roku życia albo odwieszę zwiewną sukienkę w kwiatki, kiedy dojdę do wniosku, że do pracy na spotkanie z klientem już nie wypada się tak ubrać... ale ciągle czekam na tą trzydziestkę. 

Odkąd byłam nastolatką lubiłam oglądać w telewizji model spełnionej kobiety trzydziestoletniej, zwłaszcza, że w moim otoczeniu i rodzinie widziałam dokładnie takie same kobiety. Zadbane, posiadające dobrą pracę, podróżujące, zakładające rodzinę. Czas przed trzydziestką był przeznaczony na ułożenie sobie wszystkiego - zdobycie wykształcenia, pracy, męża. 

Trzydziestka jawiła mi się (i jawi się nadal!) jako moment stabilizacji. 

Chwila zdobycia wszystkiego, o czym mogło się marzyć, albo przynajmniej zbudowanie solidnego podkładu na spełnianie marzeń o miłości, karierze czy macierzyństwie (w zależności od priorytetów). Patrzyłam na te trzydziestoletnie dziewczyny jak na takie, które wiedzą, czego chcą, akceptują w pełni siebie, mają jasno określone priorytety i wiedzą co uczyni je szczęśliwymi. Będąc nastolatką i będąc na studiach, szukałam wielu rzeczy i wiem, że nawet, gdybym znalazła je wtedy, nie umiałabym ich zrozumieć i docenić, bo do niektórych rzeczy trzeba dojrzeć. Również do tego, żeby nie przejmować się zdaniem innych, zyskać dużą świadomość siebie i wiedzieć, czego się chce. Wiem, że zdobywam to z wiekiem. Może inne osoby odkryły to wcześniej, ale ja jestem w tej kwestii bardzo powolna. Bardzo trudno jest mi zrozumieć pewne rzeczy, a jeszcze trudniej zrozumieć samą siebie. Jestem chora na poszukiwanie, ale pomaga mi świadomość tego, że znalazłam. Wszystko. I mimo że nie mam tej trzydziestki, to czekam na nią, bo wiem, że przez te pięć lat, muszę się dużo nauczyć.

Cieszę się, że moje czasy dają kobietom tak wiele możliwości. Życie nie kończy się nam na małżeństwie, ani na macierzyństwie. Wiele moich znajomych trzydziestek studiuje, robi kursy, spełnia się zawodowo, opiekuje dziećmi, urządza mieszkania, uczy się języków, bloguje, chodzi na randki z mężami, modnie się ubiera, dziewczęco maluje, chodzi na basen, ćwiczy z Chodakowską, i robi na obiad sushi. Dużo z nich ma wspaniałe dzieci, dzieli się ich zdjęciami na facebooku, spełniają się doskonale w rolach matek i tworzą Dom, który dla nich jest najważniejszy na świecie. Są też takie, które muszą układać sobie życie od nowa, budować nową siebie i gromadzić niezliczone pokłady siły i cierpliwości na ich nowy start. Są również takie, które są na wskroś nieszczęśliwe i wybrały w przeszłości wiele bardzo złych dróg. Mam nadzieję, że kiedyś (najlepiej jak najszybciej) zrozumieją, że nigdy nie jest za późno, żeby zmienić swoje życie na lepsze. Nigdy. I że zawsze mogą być tymi kobietami z początku akapitu - piękne, spełnione, dumne z siebie. Bo każda z nas na to zasługuje i każda może o to zawalczyć. Nieważne czy jest dwudziestką, trzydziestkąpiątką czy pięćdziesiątką.

Kiedyś, 

nie pamiętam już na które urodziny obiecałam sobie, że do trzydziestki będę naprawdę szczęśliwa. Cieszę się, że spełniłam ten plan przed terminem.

Mam nadzieję, że Wam też się to uda(ło)!