(Samo)rozwój wstrzymany

Nie wiem czy też tak macie, ale często zachłystuję się nowymi rzeczami. Coś mnie łapie na haczyk, ja daję się ciągnąć i w końcu przepadam. Tak też było z samorozwojem, wytyczaniem celów, dążeniem do nich, monitorowaniem postępów i tą świadomością, że przecież mogę wszystko. Możecie to nazwać słomianym zapałem, lenistwem albo zmęczeniem materiału - jakkolwiek - w pewnym momencie rzuciłam tym. Wszystkie listy to-do poszły w odstawkę, bo wydały mi się głupie. Bo przecież mogę realizować cele, które wcale nie są wypisane na kartce, mogę być szczęśliwa bez sztucznych wyznaczników, a tak w ogóle, to chyba świat ogarnęła jakaś samorozwojowa choroba. 

CHWILA SZCZEROŚCI

Nie chciałam w tym brać udziału, bo wydało mi się to sztuczne i nadmuchane. Przecież ile razy miałam w dłoniach książki, super poradniki, będące amerykańskimi bestsellerami, a nie wniosły one do mojego życia ani krzty motywacji i zmiany. Wydawały się być napisane na miarę realiów za wielką wodą, a nie tych tutaj - w Polsce. Przyszedł czas gorzkiej refleksji pt. w ogóle po co mi to? Dlatego też na blogu pojawiało się coraz mniej postów, bo chcąc nie chcąc - od samego początku uderzałam w te bardziej motywacyjne tematy. Więc jak miałam pisać jakieś sztuczne, pseudo-mądre słowa, w które sama nie wierzyłam? Nie przestałam odwiedzać Waszych blogów, w których pisałyście: jak żyć?, ale nic nie robiłam z tym, co przeczytałam. Wzięłam też udział w szkoleniu i sesjo coachingowej w pracy, która spłynęła po mnie jak po kaczce. Chwilami czułam, jakby ktoś mnie chciał oszukać, przekonać do jakiejś obcej religii. Bo wszystko brzmiało pięknie, ale wyglądało na podszyte podstępem.

Szczerze mówiąc poczułam się wolna. Bez świadomości, że MUSZĘ uczyć się angielskiego, grafiki, poszerzać wiedzę związaną z moją pracą, martwić się czy na blogu pojawią się jakieś nowe treści, jeść zdrowo, ćwiczyć i chodzić systematycznie na treningi. Nic nie musiałam - wrzuciłam na luz. Mimo tego, że odeszło mi wiele aktywności, wyrzuciłam telewizor z pokoju, odpuszczałam treningi i najwyżej ceniłam mój wolny czas - nie miałam go. Ot, taki głupi paradoks czasu. Nawet jeśli pojawiał się wolny wieczór, traciłam go na zakupach albo "internetach". Urosła dzika góra książek, które czekały na przeczytanie. Powstała sterta niezałatwionych spraw i papierów czekających na posegregowanie. 

Czuję, że przez ostatnie miesiące zatrzymałam się w rozwoju. 

I nie chodzi mi nawet o to, że media kreują model człowieka, który powinien się ciągle rozwijać, być robotem-trybikiem, w którego świat wlewa się litry informacji. Chodzi mi o zwykły rachunek sumienia i dojście do porządku z samą sobą. Dobrze pamiętam, jaka byłam kilka miesięcy temu. Kiedy ciągle towarzyszyły mi notatki w różnych językach, gdzie plątały się listy filmów do obejrzenia/książek do przeczytania. Kiedy wstając rano miałam ochotę ładnie się ubrać, uśmiechnąć do ludzi, których mijam rano, zjeść śniadanie, a nie usprawiedliwiać wszystko tym, że nie mam czasu.

Niestety w moim przypadku prawda jest taka, że skupiłam się głównie na pracy i poza nią wiele mi w głowie nie szumiało. Prawdą jest, że wciąż mamy szkolenia i testy, jest masa rzeczy do ogarnięcia, agencyjne tempo pracy, ale przecież praca to tylko mały wycinek mojego życia. Może ważny, ale jeden z wielu. Kiedy uzmysłowiłam sobie, że nie sięgnęłam do języków przez ostatnie miesiące, trochę to mną wstrząsnęło. Bo przecież bardzo to lubię, sprawia mi to radość, a ja po prostu to zarzuciłam. Tak samo z grafiką, blogiem, tańcem i milionem innych rzeczy.

W momencie, kiedy odsunęłam od siebie samorozwój, uzmysłowiłam sobie, że był dla mnie bardzo ważny. Bo w momencie, kiedy SAMA OD SIEBIE nie wymagałam, podążałam długą drogą w dół. Drogą do tego, by stać się lemingiem kursującym biuro-dom bez zainteresowań, bez pasji, bez energii. Nie mogę powiedzieć, że jestem nieszczęśliwa, bo bym skłamała. Ale brakuje tego "czegoś", co miałam całkiem niedawno. Może to była świadomość postępu, pracy nad sobą, możliwości, planów. Nie wiem co to było, ale wiem, że to straciłam.

A może samorozwój nie musi być miałką papką rodem z poradników - choć i taką formę niewątpliwie czasami przybiera. Nie zrozumcie mnie źle - każdy z nas jest inny i wiem, że przemawiają do nas różne rzeczy. Ja na wszystko patrzę z dozą nieufności i rezerwą, czasem zazdroszczę tym, którzy potrafią przyjmować różne rzeczy bez negacji. Ja tak nie mam, ale w samorozwoju widzę coś innego. Bo może to po prostu taka dłoń, która trzyma nas w garści, trzyma nas w ryzach? Taki mechanizm samokontroli, żebyśmy się nie rozleźli i nie zamienili w bezbarwne lemingi znudzone życiem? Nie musi to być etos czynu i wiary w to, że wszystko możesz zmienić i że jeśli będziesz wystarczająco mocno wierzył, to z pewnością to się stanie... może to po prostu kręgosłup działań dla ludzi, którzy są zbyt roztrzepani czy zapominalscy? A może dla tych, którzy potrzebują kogoś, kto pokaże im drogę i będzie obserwował postępy? Dla kogoś, kto chce sobie samodzielnie wymyślić drogę i nią podążać?

Teraz, kiedy zapomniałam o nim przez jakiś czas, wiem, że jest mi potrzebny. Nie ma co demonizować tego samorozwoju. Każdy z nas przecież najlepiej wymyśli jak powinien wyglądać jego plan na życie. Jest dużo do zrobienia, ale dobrze, że straciłam kilka miesięcy, nie kilka lat...

A Wy co myślicie o samorozwoju? Jak radzicie sobie z całym tym boomem i naciskiem na ciągły rozwój? Czy to dla Was ma sens, czy to tylko bzdura 21 wieku i nie warto się zaharowywać? Wierzycie w poradniki z receptą na to "jak żyć"? Jestem bardzo ciekawa Waszego zdania :) I mam nadzieję, że teraz uda mi się tutaj coraz częściej zaglądać. Trzeba wziąć się za siebie!