Bo najgorzej to skapcanieć!

Wiem, że Was pewnie nie dotyczy ten problem. Wiem, że kobiety obracające się w blogosferze, czytające książki, realizujące cele, wcinające sushi i guacamole, nigdy nie mają gorszych dni. No dobrze... gorsze dni mają. Wtedy zazwyczaj na wallu ląduje zdjęcie kubka gorącej czekolady z piankami marshmallow albo skarpetek w serduszka opartych o rudego kota, odpala się wtedy ciągiem sezon ulubionego serialu i wieczorem wszystko mija. 

A co jednak kiedy nie mija?

Najłatwiej jest skapcanieć w trzech przypadkach:

a. nie mając pracy

b. mając pracy za dużo
c. popłynąć

Czym jest skapcanienie?

Mogłabym zacząć od tego, że skapcanienie do stan, w którym jest ci wszystko jedno. Wszystko jedno czy wyjdziesz z domu, czy odpalisz serial. Wszystko jedno czy zrobisz szparagi z boczkiem, czy mielonkę z ziemniakami. Wszystko jedno czy ogolisz nogi, czy nie. Wszystko jedno czy dzień spędzisz na oglądaniu Ukrytej prawdy, czy siądziesz przed słownikiem angielskiego i będziesz przyswajał randomowe słówka. Nie widzisz różnicy pomiędzy stanem jednym, a drugim. Najczęściej wtedy twoje dni spełzają na niczym, a wieczorem jak kładziesz się spać, nie możesz sobie przypomnieć co tak właściwie robiłeś. Bo coś robiłeś, ale żadna z tych rzeczy nie była na tyle ważna, żeby to zapamiętać. Wstałeś, umyłeś zęby, zjadłeś śniadanie, ubrałeś się w dresy, wyszedłeś gdzieś, wróciłeś, zjadłeś, włączyłeś TV, ugotowałeś coś, pobuszowałeś w internetach, poszedłeś spać. W zasadzie nie odczułeś chęci ruszenia się z domu, zobaczenia się z kimkolwiek, zrobienia czegokolwiek innego, niż to co robisz codziennie. Szczytem twoich możliwości jest wybranie się do pobliskiej Biedronki po bułki i serek tylko po to, żeby zrobić na samym sobie wrażenie, że cokolwiek dziś zrobiłeś. Takie dni też miałam. Potrafiłam cały dzień robić "nic", a wieczorem być tak niesamowicie zmęczona, że odsypiałam do południa. I było mi wstyd przed samą sobą.

Bo bardzo łatwo zatrzasnąć się w takiej beznadziei.

Nie opisuję tutaj stanów depresyjnych, bo jak się ma depresję - jest ci cholernie źle. Jeśli kapcaniejesz... jest ci coraz bardziej wszystko jedno. Z każdym dniem. I coraz gorzej z tego wyjść, bo w pewnym momencie dochodzi się do momentu, kiedy nie widzisz możliwości wyjścia z tego dołka i powrotu na właściwy tor. Pamiętam jak wtedy każde marzenie wydawało mi się zbyt śmiałe... a teraz ich większość się spełniła.


A. NIE MAJĄC PRACY
Wszyscy wiemy jaka jest sytuacja w naszym kraju oraz że o pracę trudno. My jako pokolenie 89' tej pracy nie szanujemy, nie chcemy brać "byle czego" i jesteśmy wykształconymi bezrobotnymi... Kończyłam zupełnie nieprzyszłościowy kierunek i nikt mi nie wróżył stałej pracy na etacie. Szukałam jej dosyć długo, ale w końcu się znalazła... i wiecie co? Wiecie dlatego tak długo szukałam? Tylko dlatego, że nie wierzyłam w siebie i nie robiłam tego na 100% (ale o tym innym razem). Jeśli nie masz studiów i zajęć, które wypełniłyby twój czas, to już w ogóle dramat, bo zaczyna po jakimś czasie uderzać do głowy.

Kapcaniejesz gdy:

• jesteś przekonany, że nie dostaniesz dobrej pracy
• nie masz motywacji, żeby próbować - jedno CV wysłane dziennie uważasz za wystarczające
• spędzasz dni na niczym, nie wykorzystujesz konstruktywnie czasu wolnego, którego masz dużo (np. na kursy, naukę języków)
• powyciągane swetry i legginsy z dziurami, to twój ulubiony outfit of the day
• wcinanie lodów przy oglądanie kilkugodzinnego bloku serialowego staje się codziennością
• po pewnym czasie Twoje wymagania się obniżają, zaczynasz się bać wyzwań, wiesz, że sobie nie poradzisz

PRZECIWDZIAŁANIE: Nie można się poddawać, bo w końcu się uda. Podobno średni czas poszukiwania pracy wynosi 9 miesięcy, więc postaraj się wykorzystać ten czas DOBRZE. Najgorzej jest pozwolić, żeby ten czas przeciekł przez palce - przecież przez 9 miesięcy można się nauczyć podstaw języka, zrobić kurs, nauczyć się obsługi programów komputerowych, czy zgłębiać wiedzę teoretyczną o branży, w której chce się pracować. Te umiejętności na pewno zaprocentują na rozmowach kwalifikacyjnych, a jak po 9 miesiącach się obudzisz i przyznasz się przed samym sobą, że przebimbałeś ten czas... nie chciałabym być w twojej skórze. Postaraj się cały czas dostarczać sobie różne nowe bodźce. Nowe filmy, nowe książki, nowe miejsca, nowe aktywności. Bo z tej pozycji bardzo łatwo zamienić się w kanapowego zwierza bez nadziei na lepsze jutro.

B. MAJĄC PRACY ZA DUŻO
Pewnie znacie ten stan, kiedy wraca się z domu, jest tylko chwila czasu na zrobienie kolacji, umycie się i pójście spać... i rano znów praca. Narzekałam już wiele na mój brak czasu, ale przecież tego chciałam i wszystko jest jak powinno być.

Kapcaniejesz gdy:

• nie miałaś pomalowanych paznokci od kilku miesięcy,
• stając rano przed szafą jest jeden słuszny wybór: t-shirt i spodnie
• ..........gdy najczęściej odwiedzanymi "restauracjami" stają się KFC i McDonald
• makijaż ogranicza się do kremu BB i tuszu do rzęs (w drodze do pracy, na światłach)
• ze śniadaniem zwlekasz do południa, po południu jesz obiad, a wieczorem chcesz wessać całą lodówkę
• w weekendy odrabiasz zaległości sprzątaniowe z całego tygodnia, zamiast odpoczywać

PRZECIWDZIAŁANIE: No to teraz przemówię sobie do rozsądku. Z założenia nie ma czegoś takiego jak brak czasu* - jest tylko złe zarządzanie nim... więc trzeba podejść do tego jak do wyzwania. Zastanów się gdzie możesz wykaraskać chwilę dla siebie. Dla mnie jest to poranna droga do pracy (godzina czytania książki/gazety), wieczorna godzina z Waszymi blogami i weekend, który staram się zawsze wykorzystać. Bardzo chętnie planuję różne aktywności - wycieczki, nowe rzeczy, spotkania, żebym nie miała poczucia, że mój tygodniowy kierat kończy się leżeniem brzuchem do góry. Chociaż ostatnio w kalendarzu zapisałam "LENIWY WEEKEND" i przynajmniej sobotę przeleniłam. Spałam do południa, grałam z chłopakiem w planszówki, zrobiliśmy świetny obiad, a potem oglądaliśmy film. Brzmi super zwyczajnie, ale 3 miesiące czekałam na ten dzień. Z kolei teraz w weekend pojechałam na spontaniczną wycieczkę do Wrocławia i naładowałam baterie jak nigdy. Denerwuje mnie trochę to, że nie mam czasu na rzeczy pozapracowe i pozatańcowe, w których chciałabym się rozwijać (m.in. języki, grafika), ale muszę wymyślić gdzie je wcisnąć - może macie jakieś dobre rady?



C. KIEDY POPŁYNIEMY
Bardzo łatwo jest popłynąć. I co mam na myśli? Czas, kiedy robimy coś zupełnie bezrefleksyjnie, w tym przypadku: żyjemy. Dni uciekają nam przez palce, wszystko się "toczy" swoim rytmem, a my wciągnięci w wir przedziwnej machiny zapominamy o sobie. Pal licho, że nie mamy czasu pomalować paznokci czy spotkać się z przyjaciółką z dzieciństwa... Nie mamy chwili dla siebie (albo ochoty), żeby zastanowić się co czyni nas szczęśliwymi, na czym się opiera nasze życie, dokąd idziemy i kim jesteśmy. Brzmi bardzo górnolotnie, rodem z Paulo Coelho, ale serio - możemy nawet nie zauważyć, że jesteśmy szczęśliwi. Będąc małym trybikiem łatwo zapomnieć o sobie.



W punkcie A byłam, w punkcie B jestem, do punktu C mam nadzieję nigdy nie zawędrować.

* niesamowicie podziwiam kobiety, które mają dzieci i godzą opiekę nad nimi z pracą. Ja już chodzę na rzęsach, a co dopiero w obliczu TAKIEJ ilości obowiązków.

A czym dla Was jest kapcanienie? Jak mu skutecznie przeciwdziałać? A może Was nigdy ono nie spotkało, tylko ze mnie jest taki leń, że przeszłam przez oba stadia?